Δράμα φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ, με τους Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ, Τίλντα Σουίντον.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου και στα σκαλιά κάποιου γηροκομείου της Νέας Ορλεάνης εγκαταλείπεται ένα παράξενο μωρό. Πρόκειται για ένα βρέφος που γεννήθηκε με εμφανέστατα στο κορμάκι του όλα τα σημάδια γήρατος ενός άνδρα 80 χρονών. Ο γιατρός δεν αφήνει καμία ελπίδα επιβίωσης, όμως ο μικρός Benjamin (Brad Pitt) διαψεύδει τους πάντες, καθώς με τα χρόνια αρχίζει - το ίδιο παράδοξα όπως γεννήθηκε - να γίνεται όλο και πιο νέος. Η αντίστροφη του αναπτυξιακή πορεία, τον φέρνει να γνωρίζει τον κόσμο και τα γεγονότα που τον σημάδεψαν με τρόπο μοναδικό. Η πιο καίρια όμως γνωριμία της ζωής του θα είναι εκείνη που ξεκινά στην ηλικία των 50, με τη μικρή Daisy (Cate Blanchett). Όσο οι δυο τους πλησιάζουν ηλικιακά, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η μεταξύ τους σχέση αλλά και ταυτόχρονα τόσο πιο πρωτόγνωρα αβέβαιο προμηνύεται το μέλλον.
Το άδικο του να περνάμε τα καλύτερα μας χρόνια όταν είμαστε παιδιά και ύστερα μεγαλώνοντας να δυσκολεύουν οι καταστάσεις και να πεθαίνουμε μέσα στην ανημποριά και τα προβλήματα, είχε εύστοχα παρατηρήσει ο Mark Twain. Πάνω σε αυτό το στοχασμό είχε βασιστεί το διήγημα του F. Scott Fitzgerald, στο οποίο με τη σειρά του βασίστηκε η ομότιτλη ταινία του David Fincher.
Το «The Curious Case Of Benjamin Button» διαθέτει, ως φαίνεται, ρεαλιστικές πιθανότητες να πλασαριστεί στις πεντάδες των σημαντικότερων κατηγοριών για τα Oscars. Δικαίως άλλωστε αφού οι αρετές του είναι εμφανείς. Το χαρακτηρίζει η συνεπής σκηνοθετική γραφή που πριμοδοτεί την ταύτιση του θεατή, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους δύο αρμονικά δεμένους, εξαιρετικούς πρωταγωνιστές, διαθέτει υποβλητική, νοσταλγική φωτογραφία καθώς και υπέροχη μουσική επένδυση που σου 'μένει'. Στον τομέα των make-up effects έχουν γίνει θαύματα, με τις μεταμορφώσεις να είναι απίστευτες (σαφώς εντυπωσιακότερη από τη γήρανση των Pitt-Blanchett είναι όταν 'κόβουν' από πάνω τους 15-20 χρόνια). Όλα αυτά συνθέτουν μία ταινία που συνδυάζει την προσέγγιση ενός βαθύτατα φιλοσοφικού ζητήματος, όπως ο ανθρώπινος χρόνος και η αναζήτηση μέσα στα πλαίσιά του της ευτυχίας, του έρωτα και ειδικά της 'τέλειας στιγμής', μ' ένα οδοιπορικό στην από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο κι έπειτα αμερικανική Ιστορία.
Παρά τις δεδομένες δεξιότητες του Fincher και πέραν από το καίριο ατού των δύο σπουδαίων ερμηνειών των Pitt και Blanchett, το «The Curious Case of Benjamin Button» υπολείπεται σε ένα μόνο στοιχείο, πλην όμως σημαντικό. Ενώ αποτελεί τη συνεπέστατη απόδοση μίας συγκλονιστικής ιστορίας μέσω της οποίας μεγαλοποιούνται δραματουργικά οι δύο κεντρικοί ήρωες, απουσιάζει εμφανώς η τολμηρή σκηνοθετική τομή από πλευράς Fincher που ξεκάθαρα είδαμε στα «Fight Club» και «Seven» ή, αν προτιμάτε, εκείνο το δημιουργικό άγγιγμα που ξεπερνώντας τις αφηγηματικές συμβάσεις του Roth (παραπέμπουν ανοικτά στο σενάριο του «Forrest Gump») θα παρέκαμπτε την επιφάνεια των γεγονότων για να βυθιστεί στη φιλοσοφικού τύπου ουσία που εξ αρχής αναζητούσε. Κοινώς, η ταινία υπολείπεται σε φαντασία τέτοια που θα στόχευε στην καρδιά των στοχασμών που εν τέλει απλώς ψηλαφίζει και δε θα εξαντλούνταν κατά κύριο λόγο στην κατά τα άλλα υπέροχη ιστορία του Benjamin Button.